Ονομάζομαι Μύττικα Νικολέττα και είμαι τετραετής σπουδάστρια της Ανωτέρας Σχολής Νοσηλευτριών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Την προηγούμενη βδομάδα ενημερώθηκα ότι η σχολή μου θα είναι κλειστή και δε θα πραγματοποιηθούν ούτε μαθήματα, ούτε κλινική άσκηση λόγω καταλήψεων. Μπορεί να χάσω το εξάμηνο, μπορεί να χάσω και όλη τη χρονιά, ακόμη μπορεί να κλείσει και η σχολή μου. Η είδηση αυτή με έκανε να χάνω τα όνειρά μου, νοιώθω ότι ο αγώνας και οι προσπάθειες των προηγούμενων χρόνων πάνε στράφι. Από εκείνη τη στιγμή έχω ένα μεγάλο βάρος στη καρδιά μου. Μπήκα σ’αυτή τη σχολή γεμάτη όρεξη, ελπίδες, όνειρα. Πίστευα ότι αυτό που αποφάσισα να ακολουθήσω θα με γέμιζε σαν άνθρωπο. Ήθελα και θέλω να δώσω αγάπη, να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που πονάνε, που είναι άρρωστοι, που έχουν ανάγκη από βοήθεια και με αυτή τη στάση ζωής να μπορώ να επιβιώνω. Γνωρίζω ότι εσείς και οι οικογένειες σας είστε σε πολύ δύσκολη οικονομικά κατάσταση. Και εγώ όμως είμαι σε πολύ δύσκολη θέση. Και η δική μου οικογένεια αυτά τα χρόνια που σπουδάζω, προσπαθεί να με στηρίζει, και η δική μου οικογένεια στερείτε από αυτά που δεν έχει για να μπορώ εγώ να συνεχίζω να κάνω όνειρα και να χτίζω τη ζωή μου. Οι περισσότεροι από εσάς τελειώσατε την ίδια σχολή με τη δική μου, καθόσασταν στα ίδια θρανία μ’ αυτά που κάθομαι εγώ τώρα, διδαχθήκατε τα ίδια σπουδαία πράγματα. Αναφέρομαι στις αξίες που προσπαθούν να μας περάσουν οι καθηγήτριες: την προσφορά, το ήθος και την αγάπη. Και όμως φαίνεται ότι όλοι σας το έχετε ξεχάσει. Έγινε κατάληψη στη σχολή μου, όχι από τις σπουδάστριες, αλλά από τους εργαζόμενους. Και εγώ σας ρωτώ: ΓΙΑΤΙ? Τί σας έφταιξα εγώ και δε μ αφήνετε να σπουδάσω. Ξέρετε, εγώ παλεύω για ένα πτυχίο και για μία σχολή που ξέρω ότι δεν αναγνωρίζεται. Σέβομαι την ιστορία της σχολής μου, τους σπουδαίους ανθρώπους που μεγάλωσε, σέβομαι όλες εκείνες τις Νοσηλεύτριες που αφιέρωσαν εξολοκλήρου τις ζωές τους στο σπουδαίο δρόμο της αγάπης. Είναι τιμή μου που είμαι σ’ αυτή τη σχολή που οι περισσότεροι από εσάς δυστυχώς υποτιμάτε και θέλω να την τελειώσω με αξιοπρέπεια. Ευχαριστώ από καρδίας όσους Καθηγητές ερχόντουσαν να κάνουν μάθημα χωρίς να πληρώνονται. Είμαστε 7 μαθήτριες στο 4ο έτος και 8 μαθήτριες στο 3ο έτος, αποφασίσαμε να δίνουμε από 2 ευρώ η καθεμία την ημέρα, δηλαδή σύνολο 32ευρώ/ημερα για να έρχονται οι καθηγητές να μας κάνουν μάθημα. Το προτείναμε στη Διεύθυνση της σχολής με πολύ σεβασμό γιατί καταλαβαίνουμε και τη δική τους θέση, όμως δε το δέχθηκαν. Θέλω να με βοηθήσετε να συνεχίσω, θέλω να στηρίξετε τα όνειρά μου. Έχω ανάγκη εσάς που είστε μεγαλύτεροί μου, που είχατε όλη την ελευθερία να κάνετε όνειρα και να προσπαθείτε γι’ αυτά.
1 σχόλιο:
Ονομάζομαι Μύττικα Νικολέττα και είμαι τετραετής σπουδάστρια της Ανωτέρας Σχολής Νοσηλευτριών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Την προηγούμενη βδομάδα ενημερώθηκα ότι η σχολή μου θα είναι κλειστή και δε θα πραγματοποιηθούν ούτε μαθήματα, ούτε κλινική άσκηση λόγω καταλήψεων. Μπορεί να χάσω το εξάμηνο, μπορεί να χάσω και όλη τη χρονιά, ακόμη μπορεί να κλείσει και η σχολή μου. Η είδηση αυτή με έκανε να χάνω τα όνειρά μου, νοιώθω ότι ο αγώνας και οι προσπάθειες των προηγούμενων χρόνων πάνε στράφι. Από εκείνη τη στιγμή έχω ένα μεγάλο βάρος στη καρδιά μου.
Μπήκα σ’αυτή τη σχολή γεμάτη όρεξη, ελπίδες, όνειρα. Πίστευα ότι αυτό που αποφάσισα να ακολουθήσω θα με γέμιζε σαν άνθρωπο. Ήθελα και θέλω να δώσω αγάπη, να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που πονάνε, που είναι άρρωστοι, που έχουν ανάγκη από βοήθεια και με αυτή τη στάση ζωής να μπορώ να επιβιώνω.
Γνωρίζω ότι εσείς και οι οικογένειες σας είστε σε πολύ δύσκολη οικονομικά κατάσταση. Και εγώ όμως είμαι σε πολύ δύσκολη θέση. Και η δική μου οικογένεια αυτά τα χρόνια που σπουδάζω, προσπαθεί να με στηρίζει, και η δική μου οικογένεια στερείτε από αυτά που δεν έχει για να μπορώ εγώ να συνεχίζω να κάνω όνειρα και να χτίζω τη ζωή μου.
Οι περισσότεροι από εσάς τελειώσατε την ίδια σχολή με τη δική μου, καθόσασταν στα ίδια θρανία μ’ αυτά που κάθομαι εγώ τώρα, διδαχθήκατε τα ίδια σπουδαία πράγματα. Αναφέρομαι στις αξίες που προσπαθούν να μας περάσουν οι καθηγήτριες: την προσφορά, το ήθος και την αγάπη. Και όμως φαίνεται ότι όλοι σας το έχετε ξεχάσει.
Έγινε κατάληψη στη σχολή μου, όχι από τις σπουδάστριες, αλλά από τους εργαζόμενους. Και εγώ σας ρωτώ: ΓΙΑΤΙ? Τί σας έφταιξα εγώ και δε μ αφήνετε να σπουδάσω. Ξέρετε, εγώ παλεύω για ένα πτυχίο και για μία σχολή που ξέρω ότι δεν αναγνωρίζεται. Σέβομαι την ιστορία της σχολής μου, τους σπουδαίους ανθρώπους που μεγάλωσε, σέβομαι όλες εκείνες τις Νοσηλεύτριες που αφιέρωσαν εξολοκλήρου τις ζωές τους στο σπουδαίο δρόμο της αγάπης. Είναι τιμή μου που είμαι σ’ αυτή τη σχολή που οι περισσότεροι από εσάς δυστυχώς υποτιμάτε και θέλω να την τελειώσω με αξιοπρέπεια.
Ευχαριστώ από καρδίας όσους Καθηγητές ερχόντουσαν να κάνουν μάθημα χωρίς να πληρώνονται. Είμαστε 7 μαθήτριες στο 4ο έτος και 8 μαθήτριες στο 3ο έτος, αποφασίσαμε να δίνουμε από 2 ευρώ η καθεμία την ημέρα, δηλαδή σύνολο 32ευρώ/ημερα για να έρχονται οι καθηγητές να μας κάνουν μάθημα. Το προτείναμε στη Διεύθυνση της σχολής με πολύ σεβασμό γιατί καταλαβαίνουμε και τη δική τους θέση, όμως δε το δέχθηκαν.
Θέλω να με βοηθήσετε να συνεχίσω, θέλω να στηρίξετε τα όνειρά μου. Έχω ανάγκη εσάς που είστε μεγαλύτεροί μου, που είχατε όλη την ελευθερία να κάνετε όνειρα και να προσπαθείτε γι’ αυτά.
Δημοσίευση σχολίου